Terapia Integracji sensorycznej przeznaczona jest przede wszystkim dla dzieci w wieku przedszkolnym

i wczesnoszkolnym o prawidłowym rozwoju, które doświadczają problemów w codziennym funkcjonowaniu.

Metoda ta stosowana jest również w pracy z dziećmi z niepełnosprawnością intelektualną, zespołem Aspergera, autyzmem i innymi niepełnosprawnościami.

​

Punktem wyjścia do terapii jest przeprowadzenie diagnozy rozwoju procesów integracji sensorycznej. Podstawowa diagnoza składa się z czterech elementów:

​

- wywiad z rodzicami dziecka,

- Kwestionariusz Rozwoju Sensomotorycznego Dziecka,

- Obserwacje Kliniczne,

- Testy Integracji Sensorycznej.

​

Na podstawie przeprowadzonych badań i obserwacji zostaje stworzona pisemna diagnoza oraz indywidualny plan terapii.

​

Terapia integracji sensorycznej ma postać „naukowej zabawy”. Podczas terapii dziecko nie ćwiczy konkretnych umiejętności lecz poprawiając integrację sensoryczną wzmacnia procesy nerwowe leżące u podstaw tych umiejętności.
A umiejętności te pojawiają się w sposób naturalny jako konsekwencja poprawy funkcjonowania ośrodkowego układu nerwowego. Głównym zadaniem tej terapii jest dostarczenie kontrolowanej ilości bodźców sensorycznych poprzez rozmaite ćwiczenia.

​

Wybrane objawy zaburzeń integracji sensorycznej - dziecko:

​

- ma słabą równowagę, często potyka się przewraca,

- ma problemy z utrzymaniem uwagi na zadaniu, nie doprowadza czynnoścxi do końca,

- ma słabą koordynację ruchową (np. słabo wycina rysuje),

- jest wyjątkowo wrażliwe na bodźce,

- ma obniżoną wrażliwość na bodźce,

- jest stale w ruchu (biega, kręci się, skacze, huśta się),

- ma kłopoty z opanowaniem podstawowych technik szkolnych,

- nie lubi zabaw ruchowych, gier sportowych,

- chodzi na palcach,

- ma nienaturalny lęk przed wysokością,

- ma problem z nauczeniem się nowych zadań ruchowych np. jazda na rowerze.